VERLOOP ZIEKTE 19 juni is het vandaag. Nog niet eens 1 maand geleden was de endoscopie waar Loek zelf om had gevraagd, omdat hij al een tijdje last had met slikken en nu al een week zijn stem kwijt was. Ja en zijn stem... "ja, mijn stem is mijn vreten!" grapte Loek. Dus dat moest zeker onderzocht. Ik vond dit onderzoek wel wat overdreven. Ik voelde heel laconiek, dat dit wel weer over zou gaan. Maar ik weet hoe Loek altijd het ergste kan vrezen, dus ik riep lachend: "ach het is ook wel goed om te doen, want dan weten we tenminste dat je geen slokdarmkanker hebt! Hahaha." Waarop Loek ernstig zei "ja, dat kan ook". En vanaf dat moment werd ik bezorgder en Loek laconieker. Ik moest hem komen ophalen omdat hij een roesje had gekregen en dus nog niet recht zou kunnen lopen. Hij was al in "de lichtstraat" van het OLVG smste hij en moest nog een bloedtest doen. We trekken een kaartje, gaan zitten om te wachten en ik vraag: "En? Hebben ze al meteen iets gezegd over wat ze hebben gezien?" "Ja" zegt Loek "slokdarmkanker". Ik zeg "nee" Hij zegt "ja" Ik zeg "nee" Hij zegt "ja" Ik zeg "je maakt een grap" Hij zegt "nee helaas niet" En daarmee was alles gezegd. Toen moest hij naar het kamertje om bloed te laten prikken en al lopende vroeg ik: "jij kende toch iemand die dit ook had?" Loek zegt: "Ja, Martin van Amerongen". Ik vroeg: "Hoe lang heeft hij nog geleefd?" "Drie jaar" zegt Loek. En ineens ben ik bevrijd: "Oooo drie jaar!!! Maar dát kan ik wel!!" En hij ging naar zijn bloedprikkamertje en ik belde huilend de eerste mens die ik kon bedenken om te zeggen "het is slokdarmkanker!" Daarna moest ik het aan allerlei mensen vertellen, want ik moest mijn schrik delen, maar Loek wilde nog even wachten tot hij meer wist voor hij zijn mensen ging vertellen. Ik kon daardoor oefenen in wat er dan gebeurt. Alle verhalen die er opeens op je afkomen van andere mensen en andere kankers. Naast dat dat verwarrend en belastend was en helemaal niet over mij ging, leverde het ook veel tips op en nieuwe scenario's: mensen die hersteld zijn! Dus dat was scenario 1: ook Loek kan hiervan "herstellen". 10 dagen (en 2 kleine onderzoeken) later kregen we een gesprek. Ik zei tegen Loek: "ze zullen wel gaan vertellen wat ze nu verder gaan onderzoeken, want wat kunnen ze nu al weten op basis van die ene punctie en CT-scan?" Nou, vergissing: ALLES wisten ze al: onbehandelbaar. In de eerste zinnen hoorde ik al het woord "palliatief" vallen en ik zag Loek naast mij wit wegtrekken. Daarna werd ons het beeld geschetst dat er ook al cellen zaten in de lever en de longen. Na een tijdje wilde ik wel graag de foto's zien en Loek gelukkig ook, waardoor we beter beeld kregen van het maanlandschap wat zijn slokdarm geworden is. Het voelde als een doodsvonnis. "Nu gaan jullie met de oncologe spreken" werd ons gezegd. Ik zei dat ik eigenlijk wel even naar buiten wou om te roken. Ik kreeg een meewarig glimlachje van het mooie meisje met blonde staartje en ze sprak: "maar ze zei net aan de telefoon dat ze u al komt halen in de wachtkamer." Braaf sloffen we achter haar aan. Ja, wat kan er nou belangrijker zijn dan de oncologe te laten wachten? Teveel overspoeling van informatie voor mensen als wij. Na het volgende meisje met blond staartje kwam er nog een meisje met blond staartje: "de casemanager". Of zoiets. Toen we naar buiten liepen zei ik tegen Loek dat ik een plotse hekel heb ontwikkeld aan meisjes met blonde staartjes! Hij zei dat hij heel blij was dat het allemaal vrouwen waren. In het park kruip ik op een bankje tegen Loek aan, zoals ik nooit meer doe. Na het uitspreken van allemaal essentiële teksten en het delen van mijn ergernis over dat ze verband legden met "het alcoholisme" uit het verre verleden, zei ik: "nu ga ik in ontkenning". Ik voelde dat mijn geest blanco werd. Daarna danste ik vrolijk voor het bankje "het is niet waar, het is niet waar" zingend, waarop Loek mij vertederd lachend gadesloeg. ----- 16 dagen later zijn we voor een second opinion naar het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis geweest. Gisteren. De klap in herhaling, maar toch anders. In plaats van lang naar de slokdarm te kijken, keken we nu lang naar de lever. En deze arts legde het verband met "levercirrose". Wat mij een heel ander gevoel gaf dan het verband "alcoholisme". Vooral omdat Loek ging zeggen "eigen schuld dikke bult" en dat klopt niet. 20 jaar geleden heb ik al heftig geprotesteerd tegen het enkel "alcohol" als oorzaak van de cirrose zien, terwijl Loek in het verleden enge chemokuren had ondergaan tegen een bloedziekte waar de gegevens niet meer van te vinden waren. De cirrose is gewoon een ziekte. Ze liet ons uitgebreid in plakjes de lever zien en welk deel nog gezond was en welk deel aangedaan...of door de cirrose, of door tumorcellen. En we zagen het: die arme lever die redt het niet meer om zijn werk te doen met nog maar zo weinig gezond weefsel. Zij raadde daarom chemo af, omdat de lever dat vast niet zou trekken EN omdat het type tumorcel (slokdarmkanker kan 3 types hebben) het plaveiselcel was en die - in haar ervaring - erg weinig doen op chemo. Dus het resultaat zou minimaal zijn tegenover de bijwerkingen die het zou geven. Diezelfde middag had Loek besloten: ik doe geen chemokuur. ---- Het beeld is in 1 maand tijd veranderd van: - na het onderzoek: misschien nog een paar jaar? - na de eerste klap in het OLVG: misschien met chemo nog een 1/2 jaar? - na deze second opinion in het AVL: dit kan wel eens heel snel gaan. Vooral ook omdat Loek in 1 maand zeker 10 kilo afgevallen was. En nu in 1 week erna nog eens 4 kilo. En hij voelt zich nu (dat was voor het onderzoek nog niet) regelmatig ziek, uitgeput en ziet af en toe een beetje geel. Daarna trekt dat steeds wel weer bij ook! Wonderen gebeuren natuurlijk wel! Je weet maar nooit. In ieder geval gaan we volgende week Loek bij een orthomoleculair therapeute laten doormeten en volstoppen met goeie lichaamseigen stofjes om de basis te creëren, zodat hij zich zo lang mogelijk goed kan voelen. Maar het lijkt toch wel erg op dat het (vooral voor de lever) klaar is. In de hal van het ziekenhuis zei ik: "Er is ook nog het andere perspectief: dat het eigenlijk een godswonder is dat je nog 20 jaar zo gezond hebt kunnen leven met die cirrose!" Loek vroeg of ik de auto wilde halen, zodat hij niet hoefde mee te lopen. Verward door de verzwakking en het gesprek in het ziekenhuis betaal ik mijn parkeerkaartje en ben het kaartje daarna kwijt. Pas toen ik "maar wegreed" zag ik het ergens op de grond liggen. Ook de weg wist ik niet meer, op de heenweg reed ik al naar Utrecht ipv Slotervaart. Nu weer keek ik verwoed naar borden en riep tegen Loek: "waarheen?" en las toen hardop voor: "Westgaarde!" en Loek riep met vrolijke vuistjes in de lucht:"here we come!" Dát is mijn Loek! Zolang dát er maar kan zijn, dán kunnen we dit wel! Het is vooral de instortende energie die het af en toe zwaar maakt. Want verder is Loek de rust zelve. Betreft de vraag: Wat te wensen? Want we willen toch graag iets doen!  Is dat toch vooral DE ENERGIE! En het mooie van energie is: dat kunnen we nog echt geven ook! Lichte, vrolijke, zachte, sterke, dansende, spelende, zingende energie. Ja. Dat doet goed. Ik weet dat Loek die zelfs kan voelen op afstand. Dus er is geen afstand.  Ook al zal er waarschijnlijk te snel veel verstilling zijn. Het contact is daar. Ik hoop wel op genoeg tijd om nog iets leuks te verzinnen. PS: LOEK BLOG ik heb een facebookpagina voor “Loek Persoonlijk” gemaakt met een besloten groep, waarin Loek af en toe wat zal schrijven en waarin ik zal vertellen hoe het er voor staat en wat er eventueel nodig is. Hierin kunnen jullie ook zelf berichten achterlaten. Als je “lid” wilt worden (zoals dat dan heet) kan je me een mailtje sturen Marja marja@loekzonneveld.nl 23 juli 2018, enkel 1 maand na het eerste onderzoekje. In de wachtkamer bij de dokter, voordat Fré en Belle op vakantie gingen. De dokter zei: “zo, jij hebt een flinke jas uitgetrokken sinds ik je laatst zag.” Het graf in gepraat Laat ik beginnen met het goede nieuws! Gisteren kwam Loeks vriend Jaïr en bracht het prachtige aanbod van Judith: “wat als we de logeerruimte van mijn huis tot Loeks persoonlijke hospis maken?” Hij had van mij gehoord dat de Hospes vol zijn en dat ik/wij dat het liefst hadden gekozen voor de laatste fase waarin Loek echt verzorging nodig heeft. Want dat is zo niks voor mij! Ik riep gisteren tegen Loek: “Ik heb niet voor niets geen kinderen! Al dat gedraaf met eten en doekjes neemt voor mij de aandacht weg van het gesprek en het contact, de waarde!” Ik heb gewoonweg niet dat verzorgings-gen, al heb ik in de horeca gewerkt. Ik ben van de verzorging van de geest en de ziel. Daarbij ben ik toch ook echt wel een beetje autistisch: ik verdraag maar heel kort het lichamelijke intieme contact. Het komt allemaal zo heftig bij mij binnen. Dat is ook iets wat Loek en ik herkennen van elkaar. Daarom kunnen we ook zo goed in hetzelfde huis leven, omdat we altijd kloppen en dan wachten of er wordt geantwoord – nooit naar binnen stormen. Grenzen. Grenzen. Binnenwereld en buitenwereld komen nu samen en grenzen zoeken en bewaken is nu van belang. De grens van wat Loek aankan met zijn weinige energie nog. Toen ik gisteren naar boven liep, na het nieuws dat Loek naar Judith kan en daar omringd worden door vrienden, voelde ik hoe er een steen van mijn hart genomen was. De verlichting maakte me lyrisch. Ik huppelde nog even terug naar beneden om tegen Loek te roepen: “Ik hou van Judith!!” GEHOLPEN. De verlichting van geholpen te worden. Loek had gezegd dat hij het eerst met mij moest overleggen, omdat ik niet het gevoel mocht krijgen dat hij van-mij-afgenomen werd. Wat kent hij mij toch goed. Dat dit het grootste pijnpunt in mijn leven is: dat wat van-mij-af-genomen-wordt. Maar zo voelde het helemaal niet, want als ik maar middenin de nacht in mijn auto’tje daar naartoe kan sjezen om even iets tegen Loek te zeggen, is het voor mij goed. Het is een kast van een huis aan het Vondelpark. De logeerkamer ligt aan de tuin. En Loek houdt zo van dat huis en die tuin. En nu gaat het – dan eindelijk – regenen! Maar nu kan ik niet verder schrijven met laptop in de regen… Ik probeer het nog heel even… Voor mij is dit perfect. Dat Loek “van mij afgenomen wordt” dat gaat toch gebeuren. En op deze manier gaat het in stapjes, dat is goed voor de wat authistische geest. Maar vooral vooral was mijn grootste zorg over mij, dat ik al die prikkels niet meer kan handelen. Wij leven altijd stil hier in huis, met een onbewoonde kantoortje-etage tussen ons in. Niemand komt op bezoek. En nu komen er natuurlijk al vrienden – maar straks zou er dan ook “zorg” moeten komen en alleen al het praktische: wie doet de deur open? Ik WIL ook dat mensen, als Loek eventueel – wat te verwachten is – in comatueuze staat gaat, nog allemaal langs kunnen komen, vooral omdat er veel op vakantie zijn nu. Dan komt al die energie bij mijn huis, HOE kan ik dan nog bij-mezelf blijven? Dan zou ik op het moment van regelen en begraven mijzelf helemaal kwijt zijn! Niet alleen door de vele prikkels, maar ook door al het geregel en georganiseer. En nu – nu kan ik gaan herstellen, nu kan ik terug naar mij, nu kan ik enkel bezig zijn met de vriendschap en de ziel en wat het allemaal voor mij betekent. Nu kan ik even tijd krijgen van aandacht geven aan mij. Zelfs al is het maar voor een paar dagen. Want het gaat allemaal sneller dan verwacht. De artsen schrokken ervan. Wij niet. Zij wel. Wij vonden dit gewoon en zagen ook niet die “snelheid”. Ik geloof die ook niet. Tot Loeks geweldig lieve huisarts – echt ongelofelijk zo meedenkend en helpend – vond dat de oncologe (in opleiding) hem nog even moest zien, omdat hij al zo geel zag. En dat wilde ik ook graag, nog even een echo, om te zien of er een obstructie van de galwegen was die misschien simpel te verlichten is, waardoor Loek zich goed kan blijven voelen. Ik zou het erg vinden als achteraf blijkt dat we iets simpels hadden kunnen doen. Dus daarom wou ik ook echt nog één keer laten kijken. Maar wat een verschrikking die oncologe was. Dat was… dinsdag. (Ik ben de tijd kwijt) Ze was één van de blonde meisjes van het eerste slecht-nieuws-gesprek bij het OLVG. Nu leek ze anders, aangenaam en ze was zo helder in haar informatie. Dat dus allemaal goed. Maar een RAMP in haar communicatie-skills. Ze ging opeens op 30 cm afstand Loek diep in de ogen kijken en sprak “het ziet er somber uit!” Nou, moet je Loek hebben! Ik ben er juist 34 jaar in zijn leven om Loek uit zijn sombere doemscenario’s te tillen. Zo redden wij elkaar. Hij mij uit de paniek wanneer mensen negatieve dingen op mij projecteren – Ik hem wanneer hij uit schrik een dal in stort. En daar zaten we: HIJ werd een dal in gestort en IK voelde de negatieve projectie opgelegd. Ik riep tegen haar: “Maar dat ZEGT helemaal niets! Noem iets concreets, informatie.” “Ja, ja, maar u laat mij niet uitpraten” was steeds haar antwoord, want dat “ging ze nog uitleggen.” En daarna begon ze opnieuw, want dat moest blijkbaar eerst, met te zeggen: “Het ziet er slecht uit” …pauze…pauze… Het was ook gewoonweg slecht toneel! Ik zou daarbij de zaal uitlopen van onverdraaglijkheid. Uiteindelijk heb ik dat ook gedaan, 4 uur later. We hadden dit in 1 uur kunnen doen. 3 uur ruis moesten we doorstaan. Dus toen ik, uitgeput van te lang, haar in een nieuw gesprek WEER zag beginnen met Loek diep in de ogen kijken en “het ziet er niet best uit” teksten ontplofte ik tegen haar, stond op en riep: “Ik kan niet tegen deze communicatie!” en tegen arme Loek riep ik zelfs “en jij zoekt het ook zelf maar uit” en ik ben weggerend. Met de projectie in mijn nek van “ach mevrouw wil niet accepteren dat het afgelopen is.” Het kwam er eigenlijk op neer dat ze Loek geen week meer gaf. Dus een stent zetten om nog wel een beetje te eten was geen optie. Dat deden ze alleen bij betere levensverwachting. Waarop ik nog vroeg: “maar kunnen we daar niet zelf voor kiezen?” want ze had namelijk net verteld dat dit heel eenvoudig – niet operatief – via een endoscopie gebeurd! Ik stelde dat het toch fijn is als je dan de laatste weken nog een beetje normaal kunt voelen. “Nou weken…” zo begon het dus. En na veel ruis kwam de aap uit de mouw: ze kunnen iets beschadigen bij het zetten van de stent, hij kan daar ziek van worden en dan is het DE VERANTWOORDELIJKHEID van het ziekenhuis. Ik riep: “Okee, dán begrijp ik het.” Ik dacht: zeg dat dan meteen. Ik ben in paniek naar de lieve huisarts gereden, die er was! Moest wel even wachten, ben flesje water gaan kopen en roken buiten en daarna heeft zij mij helemaal gekalmeerd. Alleen al met de geweldige tekst: “Eerst uit de paniek zien te komen.” Het feit alleen al dat ze constateerde dat ik in paniek was, wat ik niet eens wist, want ik was alleen maar zo kwaad en verontwaardigd en soort van gek geworden… Daarna heb ik met haar in 10 minuten 10 belangrijke dingen geregeld. Zo gaat dat als iemand je verstaat. Mijn paniek was vooral de zorg om Loeks mentale staat. Zo het graf in gepraat, dat heeft gevolgen. Zelf deed hij daar erg nuchter over en kalm. ’s Nachts werd ik nog steeds zo gek van die negatieve beelden die zij op ons had gelegd en die ik dan niet van me af krijg, dat ik dacht: Ooo ik wil mijn projectierondje lopen met Loek! Want dat deden we dan altijd. Ook om 3 uur ’s nachts. Maar nu kon ik hem niet storen. Maar wat als hij maar 1 week heeft? Dan is het de laatste keer dat ik hem kan storen? Maar hij heeft juist nu rust nodig na deze uitputtende dag. En toen heb ik toch gebeld of ik nog even naar hem toe kon komen. Ik ben naast hem gaan liggen, wat wij nooit doen, in het donker met een beetje lantarenlicht door de luxaflex. Zo veilig en kalm. En ik huilde herhalend de teksten van dat mens en ik riep “ik zie haar nog zo voor me!” en ik probeerde haar te beschrijven en halverwege begon ik te schateren van het lachen om dat beeld en hoorde ik Loek naast mij lachen. En dat zijn wij. Vrijuit spreken en temidden van alle ernst plots de komedie zien, onszelf terugvinden en onze waarde. Loek vertelde dat het er na mijn vertrek niet beter op geworden was. Ze had “nog een paar duitjes in hetzelfde zakje gedaan” vertelde hij. Hij had te doen met haar, zo’n jong meisje nog. Hij zei dat zij dit de rest van haar carrière niet meer zal vergeten. Tot mijn grote verrassing bleek ze gisteren Loek twee keer opgebeld te hebben om te vragen of alles goed ging. Dat ze ook bezorgd was over mij. Hoe bijzonder! Ik merkte dat het mijn hart verzachtte. Het is donker geworden nu op het terras en muggen beginnen mij te steken. Iedereen zegt “wat erg en dat ook nog met het warme weer!” maar ik voel het weer eigenlijk niet eens. Al drupte het in straaltjes vanaf mijn haren toen ik eergisteren in Loeks huisje tassen vol dvd’s weghaalde om plek te maken voor bezoek. Want Loek leeft in een bibliotheek eigenlijk. Dat is ook zo fijn van het Judith huis: dat is een huis-huis, wij hebben geen huis-huis. Wij hebben studeerkamers! Zaterdag gaat Loek even op bezoek bij Judith in de tuin zitten. Vandaag heb ik geregeld dat vrijdag al het bed wordt gebracht. Morgen dus. Ongelofelijk hoe je dat in 10 min kunt regelen. Dát moet je hebben in zulke tijden waarin tijd kostbaar is. Jaír schreef: “misschien kan Loek dan meteen blijven?” en ik riep: “Nee!” want dat was mij veel te snel. Loek kan nu nog gewoon voor zichzelf zorgen, hij zit zelfs nog af en toe achter de computer om de mensen te schrijven die het nog niet weten. Maar misschien maandag… Vandaag schreef Jaír dat het was omdat Loek had gezegd dat hij misschien maar een paar dagen nog had. En ik dacht: ziejewel? Dát is wat ik bedoel! Dat doet zo’n mens dan met ons het graf in praten! Maar het beeld is mijn nu wel helder door de informatie: Het is de levercirrose van 20 jaar geleden die nu eigenlijk dit alles versnelt. Want door vervetting van de lever (wat cirrose is) is er maar een klein deel van de lever nog gezond om te functioneren. Nu daar ook tumorcellen bij zijn gekomen is dat stukje nog kleiner geworden, dus het arme levertje trekt het niet om alles schoon te houden. Daardoor ontstaat “leververgiftiging”. En dat proces hebben we 20 jaar geleden ook gezien en toen kon het gekeerd worden, nu niet meer. Dat is okee. Dat hebben we meteen geaccepteerd toen we dat zelf in beeld zagen bij de second opinion in het Antonie van Leeuwenhoek, waar we vooral naar die lever hebben gekeken. Wat mij het meest zorgen baart is dat Loek hierdoor trager wordt en straks steeds minder aanspreekbaar. Ik vroeg aan de telefoon aan de orthomoleculaire Lia, waar we dus niet meer zijn geweest, waardoor dit eigenlijk dat effect heeft op het brein. Ze zei dat die vergiftiging ammoniak in het lichaam brengt en dat geeft een soort van dronkenschap. Wat ik wel een leuke woordkeus vond in deze. Ik zie dat Loek er nog heel erg is, maar ook nog maar 75% door die rare traagheid en wat holle blik en bewegingen waardoor ik soms denk: snapt hij nu wel wat hij doet? Dus ik vroeg hem of hij nu in de war was? Maar dat was niet zo. En dat stelde me enorm gerust. Hoe het er-uit-ziet en LIJKT is dus niet hoe het is. Dat blijft toch mijn grootste levensles! Nu schrik ik minder als hij in eerste instantie niet reageert, want ik weet dat hij mij gewoon hoort, alleen de reactie komt later. Alleen nog de kleine flesjes bijvoeding neemt hij nog met af en toe een slokje, maar daardoor kan hij denk ik wel een weekje langer mee. Verder is de kalmte nu weergekeerd. Helemaal door het prachtige geschenk van het huis straks. Vandaag vond Ad dat het toch echt te warm was voor bezoek, wat wij eigenlijk ook wel vonden en was er dus even …niets. Hét perfecte moment voor onze Syrische danser Ahmad om te smsen hoe het ging en waar Loek nu was. “Do you want to come?” smste ik. “Yes” kwam er terug. En zo kwam net de enige mens die geen moeite heeft met de hitte met een grote zachte ziel vol rust. Zat met zijn handen op Loeks handen op de rand van zijn bed in stilte. Ik fotografeer Ahmad nooit omdat hij door iedereen gefotografeerd wordt, maar nu had ik een tablet – zodat Loek nog kan videobellen met wie op afstand is – en ik heb dit gefilmd. Ineens zag ik in die stilte Ahmad een stukje achteruit en overeind gaan en ik wist: hij heeft contact gelegd met de ziel. Hij bad. Ik heb mijn tablet weggelegd en ben erbij gekropen op het bed. Ik vertelde Ahmad dat Loek erg katholiek is opgevoed en ik vroeg aan Loek hoe dat ook alweer gaat bij katholieken, dat er dan een priester komt… Loek legt uit, geeft les en ik vul aan: maar in plaats daarvan heb jij nu Ahmad die de geest komt begeleiden. Zo voelde dat echt. Loek zei: “iedereen komt met veel hectiek en emotie, maar jij komt met kalmte.” Loek bedankte hem. 3 Augustus danst Ahmad in het Vondelpark. Ik ben benieuwd of daar dan vlakbij met open deur naar de tuin Loek nog ligt. Dat lijkt mij een mooi beeld. De huisarts verwacht dat Loek zacht in een comatueuze toestand zal glijden straks. En als niet, dat zij daarbij dan zal helpen. Maar dat hoeft ook niet te gebeuren, zei ze, misschien blijft hij er ook wel gewoon bij. Lia opperde wat glutamine om het brein te helpen erbij te blijven, wat morgenavond in poedervorm wordt gebracht. And than we’ll see. Het stadium van stilte en sereniteit is aangebroken. Zo mooi zo. Veel rusten. Het maakt het goed. Bijzonder is dat toch. Dat is die atmosfeer die mensen doet zeggen “dat het goed is zo”. Ik vroeg aan Loek wat hij het moeilijkste vindt en hij wist dat eerst niet, maar toen toch wel: “het verdriet”. Het verdriet van de anderen. Ahmad zei dat ik ervoor moest zorgen dat straks mensen maar 15 minuten bij hem mogen blijven en hem dan weer alleen moeten laten. En dat ze lichtheid moeten brengen. Maar ik weet dat Loek wil dat mensen zichzelf brengen. Hoe ook. Ik ga een tekstje verzinnen om zonder dwang te stimuleren tot kalmte en lichtheid. Zodat het vooral over Loek kan gaan. En minder over onze emoties. Wij zullen de geruststellende Loek nu bij elkaar moeten zoeken. Ik heb mijn laatste projectierondje gehad, liggend, zo vredig, huilend en lachend en wat hebben we een mooie dingen tegen elkaar gezegd over hoe wij elkaar alsmaar redden in dit leven, ook als anderen het niet begrepen en het “raar” of “teveel een last” vonden die we op ons namen. Voor ons was de balans daar. De meest belangrijke mens uit mijn leven. De grote en geestige geest Loek. Het lijfje op. Ahmad zei: “this is a new beginning”.

Begin Blog Loeks afscheid Begrafenis Theaterafscheid Boekenmarkt Verloop ziekte Afscheidsbrief Links Afscheid Foto’s Contact