|
Lieve allen, zaterdagochtend 3 augustus 5.05 uur is Loek aangemeerd. Het was de eerste nacht dat we allemaal konden gaan slapen, want
er was een nachtzuster gekomen om te waken. Loek heeft dit moment aangegrepen om er tussenuit te knijpen. Het klopte. Ook al verwachtten wij nog een dagje, het was genoeg
geweest. Het leek ook alsof hij al half boven zijn lichaam zweefde in
mijn ogen. 's Middags was er voor het eerst verpleging gekomen om iets te
verlichten en ze haalde ons opzij, buiten de deur, vertelde dat wat zij zag
nog enkel 24 tot 48 uur zou duren. Wij schrokken, maar we wisten het ook al. Het was voortdurend alsof er 3 dagen in 1 dag geleefd werden. Nog net geen 6 weken geleden ging hij fietsend een onderzoekje
laten doen. Hoe snel zoiets kan gaan! Mijn laatste moment gisterenavond was met Hen pratend boven zijn
bed, over het wonder van leven, want hoe werkt dat dan allemaal? Over Loek
natuurlijk. Ik sprak mijn verbazing uit over hoe Loek na de diagnose in
totale verstilling is gegaan, qua geen muziek, film, boek, beeld, enkel af en
toe "de slimste mens" kijken en een piepklein stukje krant. Ik zei tegen Henneke dat ik die stilte niet had verwacht bij de
romanticus met al zijn drama. Ik zei: "ik ben zo blij, ik ga meteen weg, want ik wil dit
als laatste beeld". Een paar uur later hebben de vrienden zijn alcoholvrije
champagne geopend, wat Loek had gezegd te willen, als het duidelijk was dat
het tijd was. Ze vertelden me dat ze het hebben gefilmd, dat toen de kurk
plopte Loek reageerde. Ik ben benieuwd dit nog te zien. Eerder die avond
stonden we met z'n allen buiten de begrafenis en alle vragen van dien te
bespreken. Dus zijn timing was perfect. Loek vertelde sinds ik hem kende af en toe te dromen over zijn
witte eiland, waar in witte kleren de mensen leefden die waren overleden. Een
eiland met witte zwanen, waar hij dan in een bootje aan voorbij voer en
zwaaide. Afgelopen week heeft hij verteld dat hij weer gedroomd had van
zijn witte eiland, maar dat hij dit keer was aangemeerd. Met een innig tevreden gezichtje is hij nu niet meer in dat
grote lijf, maar in geest OVERAL. Vrij vliegend. Omdat hij de afgelopen dagen steeds meer in andere
geestestoestand raakte en steeds minder zei (tot de laatste dag nog wel
"ja" en "nee") zei ik voor de zekerheid en ter
geruststelling als ik kwam steeds tegen hem: "Ha lieverd, je leeft nog.
We zijn nog bij Judith." Om dit ritueel maar rond te maken, kwam ik na wakker gebeld te
zijn bij een niet meer ademende, maar er nog hetzelfde uitziende Loek en zei
hem: "Dag lieverd, nu leef je niet meer. Je hebt het gehaald! Goed
gedaan jochie." Wordt vervolgd, met veel Loek-liefde Marja
v:shapes="mail-message-body-anchor">
name=endpage border=0 v:shapes="endpage">
|
|
|