Gevolgd door “Sacrifice” gedanst door onze gevluchte danser uit Syrië, Ahmad Joudeh, voor wie ik met Loek de Supportgroup Dance or Die heb opgericht. Muziek Lisa Gerrard
Hier een impressie van dezelfde dans die hij danste bij het Europees Parlement in de buitenlucht, met interview.
Ik geloof dat ik toch maar een beetje blijf schrijven hier. Wie weet blijft er zelfs iemand lezen.
Ik moest denken vandaag aan de oude poezen van Loek, die ik bij het foto’s uitzoeken weer zag: Doedel en Stuff. Eerst waren ze met z’n drieën, met Doedels wit/zwarte zus Sloertje erbij. Och dat was een schok, toen Loek haar plots moest laten inslapen. Hij woonde toen nog op de Oude Waal. Ik huilde aan de telefoon: “Ik kom nu langs om haar gedag te zeggen!” Loek vertelde beteuterd, dat hij haar bij de dierenarts had gelaten. Ik stomverbaasd: “Waarom??” Loek prevelde: “omdat ze zeiden dat ik haar daar kon laten. Ja, ik heb er niet zo over nagedacht, ik was ook zo in de war.” Hij vertelde dat ze hadden gezegd dat ze met een volgende rit weggebracht zou worden. De volgende ochtend heeft Loek meteen gebeld en ja hoor, Sloertje was er nog en hij kon haar komen halen.
Och, wat was Loek blij. Hij vertelde me aan de telefoon hoe de andere twee poezen haar meteen gingen bekijken en besnuffelen en dat ze haar erna links lieten liggen. Zo leerden wij weer iets nieuws over omgaan met de dood. Wat was ik was diep dankbaar dat ik Sloertje nog uitgebreid kon aaien en we haar daarna samen een lieve begrafenis in Noord hebben gegeven. Toen waren er dus nog grote zwarte Doedel en kleine cyperse Stuff.
Naast elkaar zaten die twee altijd voor het raam naar de duiven te kijken. Doedel mekkerde dan naar de duiven “ehw ehw ehw ehw ehw” en Stuff zat daar statig stilzwijgend naast. “Stuff mekkert helemaal niet” merkte ik op tegen Loek. Nee, dat had ze nooit gedaan: “Misschien weet ze niet hoe dat moet?” opperde Loek. Ik deed het nog voor aan Stuff, die mij aankeek met een uitgestreken gezicht.
Toen jaren later ook Doedel overleed zat Stuffje in haar eentje voor het grote raam naar de duiven te kijken. Drie weken lang zat ze daar zoals ze er altijd had gezeten met Doedel. En toen opeens belde Loek op: “je gelooft het niet: Stuff begon vandaag opeens te mekkeren naar de duiven!”
Bleek ze dat dus al die tijd gekund te hebben, maar blijkbaar niet nodig te vinden, aangezien Doedel al het woord deed.
Dus nu gaat Marja maar eens wat mekkeren.
Wie weet wat het oplevert?
Overigens nam Stuff nog veel later ook het likken van Loek zijn baard over! Want dat deed Doedel ook altijd bij het wakker worden in bed.
Ik hou het nog maar even bij mekkeren.
door Marja
Dat was de zin die Loek mij schreef ruim 33 jaar geleden en die liefde, “the dear love of comrades” veranderde mijn bestaan van zwart/wit in kleur.
RUIMTE om mij te mogen zijn en elk aspect van mij werd plots interessant!
De WAARDE van alles.
Opeens was alles wat ik deed, dacht, zei, vond van waarde.
Dat is wat Loek met je doet.
Want dit waren geen verliefdheidsgevoelens, van jezelf herontdekken door iets nieuws en met liefde aanschouwd te worden, maar dit zou nooit meer overgaan. Dit gevoel is in geen 34 jaar overgegaan.
Tegen Loek ongecensureerd kunnen spreken!
Want hij luistert en daar kan je altijd op rekenen.
Behalve wanneer je daar niet op kon rekenen, maar voor mij was ook dat altijd duidelijk.
Niemand kan zeggen wat Loek tegen je zegt!
In mijn eerste brief terug aan hem, schreef ik :
“en toch wil ik schrijven”.
En daarmee was de kameraadschap voor eeuwig begonnen en zal ook voor eeuwig blijven!
“Groot mens” noemden wij elkaar en “geestrijk” en “geestig”. Wij poezenmensen, wij Annie Schmidt mensen. Daarmee verlichtten we elkaar.
We vonden de balans om elkaar wederzijds te redden van de ondergang. Gelukt!!
Maar wie redt mij nu nog?
Loek heeft deze maand beloofd om tot het einde van mijn dagen om mij heen te blijven zweven, ook al voegde hij er meteen aan toe toch ook wel af en toe even naar anderen te zullen zweven. Ha, de realiteit van die uitspraak daagde hem!
Maar natuurlijk!! Loek is van iedereen!
Althans van iedereen die hem dierbaar is. Ik geloof dat ik nog beter doorhad dan hijzelf hoe kostbaar zijn vriendschappen zijn, van vroeger, van nu en ook altijd bleven. Zoals ook werk en vriendschap in hem onlosmakelijk verbonden waren: wie Loek dierbaar was, was Loek dierbaar en is het nog altijd.
My dear comrade!
Ik oefen nu dus een blog.
Jullie mogen ermee doen wat je wilt!
